Pom is een buikschuivende, kuitsnuivende, ruwharige vrouwelijke kaninchen teckel van nu vier jaar oud.
Pom is een schoonheid en ze weet het.
Eenieder wordt dan ook genadiglijk toegestaan haar daarin te bewonderen, te aaien, iets lekkers te geven of liefdevol toe te spreken.
Echter, er is een zeldzame enkeling welke het om onbekende redenen al op het moment van de eerste kennismaking in de ogen van Pom te bont gemaakt heeft.
Pom ziet dat niet als een vooroordeel maar als iets om de tanden voor te ontbloten en desnoods in te zetten. Niet hard, maar wel duidelijk.
Pom heeft veel politieke interesses, bijvoorbeeld aangaande voedsel.
Ze is fel tegen voedselverspilling. Alles wat naar beneden komt en op verspilling lijkt hoort haar toe.
Pom weet ook dat zij de baas is van alle kaas in de wereld.
Laat staan dat er ook maar een miniem minuscuul stukje kaas van haar brood wordt gegeten. Echt niet.
Met multiraciale problemen zoals katten is Pom vertrouwd.
Daar komen we zo op.
Het is niet zeker maar er wordt met redenen omkleed vermoed dat Pom in de nacht, als iedereen slaapt, naar de grote teckelvergadering gaat: anders valt nauwelijks te verklaren waarom Pom in de morgen nog zo slaperig is na tenminste 12 uur rust in de overdekte en van vele kussens voorziene bench.
Wat de grote teckelvergadering inhoudt weten wij niet.
Pom zwijgt hierover in alle talen. Geen blaf erover komt over haar tong.
Maar boze tongen beweren wel dat daar zaken besproken worden die het daglicht nauwelijks kunnen verdragen. Er schijnt zelfs over de belachelijke hersenschim gesproken te worden als zouden teckels afhankelijk kunnen worden van mensen.
Hier raken wij slechts het tipje van een sluier. Dit alles is , uiteraard, slechts uit de derde hand vernomen, als het ware vanuit een enkele losse blaf.
Oh ja, de bench. Die bench is de troon van waaruit Pom de wereld gadeslaat. Ze kan en doet dat ook slapend. Slechts een weinig geritsel, een klein gebaar, een stil piepje, het alles is voldoende om Pom de wereld in ogenschouw te laten nemen. Vanuit de bench wordt actie overwogen, besloten en ondernomen. Pom vergadert daar ook wel in haar eentje en komt er dan ook altijd uit. Er is in de bench geen tegenspraak want een poes kan daar uiteraard niet worden geduld.
Pom is ook een veelvuldig bezoekster van de fractievergaderingen en zit deze meestal slapend op een jas voor. Dat kan als je teckel bent. Ze laat verreweg het meeste werk over aan haar uiterst vertrouwde en trouwe onderdaan, de fractievoorzitter. Ze is geheel zeker van zijn verknochtheid. Dat is geen toeval.
De fractievoorzitter huist immers ook in de residentie van Pom aan de Noordsingel.
Daar huist ook nog een vrouwelijke onderdaan en , om Poms breedheid van opvattingen te demonstreren, tevens een lapjespoes, genaamd Nof. Het blijft wel de residentie van Pom en Nof wordt regelmatig door Pom gemaand dit te snappen en Nof snapt dat ook.
Boze tongen beweren dan ook dat Nof slimmer is dan Pom . Daarom zijn het boze tongen.
Pom heeft genadiglijk aangegeven best de mascotte van de LPM te willen zijn.
Houden wij mede daarom van Pom? Ja.
Wij vertroetelen haar, geven haar lekker eten, gaan met haar wandelen, fluisteren in haar oren, aaien, knuffelen en verwarmen haar en het is alles koren op Poms molen.
Mijn naam is Vera Barentsen – Heijgelaar.
Nummer 4 op de verkiezingslijst van de LPM. Ik ben getrouwd.
Geboren en getogen Middelburgse.
Al sinds 2010 zit ik in de politiek, maar sinds 8 jaar bij de Lokale Partij Middelburg.
Eerst als fractieassistente en de laatste 4 jaar als raadslid. Bij deze
Partij voel ik mij thuis.
De komende 4 jaar wil ik mij graag weer inzetten om van Middelburg een gastvrije, veilige en gezellige stad te maken en te houden.
Deze website maakt gebruik van cookies voor een optimale gebruikservaring
